ساکنان روسیه مویز سیاه بدون هسته را در درجه اول به خاطر مزایای آن دوست دارند، که مویز آن را حتی به صورت فرآوری شده از دست نمی دهد (آب مویز فشرده تمام ویژگی های شفابخش خود را به مدت 30 روز حفظ می کند!).
و بهترین راه ها برای حفظ مویز از مدت ها قبل شناخته شده است: مربا، مربای خام (مویز رنده شده با شکر)، آب و انواع مویز های تازه کامل.
مویز سیاه یکی از سالم ترین انواع مویز ها در جهان است. یک شمارش ساده از ویتامین ها و مواد معدنی به نظر می رسد مانند یک شعر خوراکی.
مویز فرنگی سیاه حاوی شراب، فسفر، کهربا، سیتریک، مالیک، اسکوربیک، سالیسیلیک، اسید نیکوتین، گلوکز و فروکتوز، ویتامین ها، تیامین، ریبوفلاوین، توکوفرول و چند عنصر کمیاب است! خوردن مویز سیاه با فشار خون بالا توصیه می شود، این وضعیت سیستم قلبی عروقی را بهبود می بخشد.
علاوه بر این، انواع مویز های آن اشتها را بیدار می کند، دارای اثر ویتامین، ادرارآور، ترمیم کننده، ضد التهابی و حتی ضد درد است.
برگ های مویز فرنگی سیاه سرشار از اسید اسکوربیک و فیتونسیدها هستند. اگر با آنها چای معطر دم کنید، اثر معرق و ادرارآور دارند و به دفع مواد مضر از بدن کمک می کنند. و جوانه های مویز سرشار از اسانس، مواد استخراجی و تانن هستند.
جالب اینجاست که وقتی میوه های غنی از ویتامین C عملاً در طول جنگ جهانی دوم در دسترس بریتانیایی ها نبود، دولت بریتانیا کشت مویز فرنگی سیاه را تحریم کرد.
در سال 1942، تقریباً از کل محصول یک شربت ویتامین مخصوص تهیه شد که به صورت رایگان بین کودکان انگلیسی توزیع شد.
در روسیه، مویزهای مویزها رابطه خاصی دارند. مورخان شهادت می دهند که او در روسیه باستان به عنوان یک وحشی بزرگ شد – در دره های رودخانه ها و دریاچه ها. آنها به دنبال مویز، قارچ و سایر انواع مویز های جنگلی رفتند، و در تعطیلات قطعاً جام هایی با شراب مویز سیاه روی میز می گذاشتند. کم کم شروع به کشت فرهنگی کردند، مویز اهلی شد و به باغ‌های صومعه و زمین‌های خانگی نقل مکان کرد.
