دریاچه نمک صورتی طبیعی را شاید بتوان بیشتر به خاطر نقطه پایان قبلی رالی داکار شهرت داد. این دریاچه بین تپه های سفید و ساحل در شمال شرقی داکار در منطقه روستایی قرار دارد. از آب‌های زیرزمینی تغذیه می‌شود و منابع زیادی از پس‌آب روستای سنگالکم و دریاچه‌های خشک ثور و یاندال در استان همسایه Thiès در طول فصل بارندگی دریافت می‌کند.
با این حال توازن اکولوژیکی شکننده ای بر آن زده شده است. این دریاچه با عمق تنها سه متر کاملا صاف است و غلظت نمک 380 گرم در لیتر از دریای مرده (340 گرم در لیتر) بیشتر است. در سال 1990 مساحت دریاچه صورتی چهار کیلومتر مربع تخمین زده شد. در سال 2005 به طور چشمگیری کاهش یافت و به حدود سه کیلومتر مربع رسید.
این دریاچه به دلیل رنگ صورتی منحصر به فردش از سال 2005 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است. برخی از محققان استدلال می کنند که همزیستی بازتاب تپه، محتوای بالای کلرید منیزیم و یک کاروتنوئید باکتریایی 1 نوعی رنگدانه قرمز، صورتی یا نارنجی ایجاد می کند (M’Baye 1989).
در دهه 1970، در پاسخ به خشکسالی های مداوم و مشکلات اقتصادی، مردم محلی شروع به استخراج و فروش نمک از دریاچه به روشی خودسازماندهی کردند، در ابتدا برای تکمیل درآمد خانواده خود (Sow 2002). تخمین زده می شود که اکنون حدود 5000 نفر در اطراف دریاچه کار و شبکه سازی می کنند. معیشت آنها به دریاچه بستگی دارد و مشاغل آنها نشان دهنده جایگاه هایی است که مقامات محلی نمی توانند از طریق سیاست های اشتغال پر کنند.
«نمک‌کن‌ها» دریاچه را به چهار بخش مجاور خار یااله، خس، ویراژ و دراجی تقسیم کرده‌اند که بیشترین فعالیت‌های اقتصادی در آن صورت می‌گیرد. آیا می توان حفارهای نمک در دریاچه صورتی را به عنوان “عام المنفعه” توصیف کرد؟ ویراستاران این کتاب از ما پرسیدند.
